Victoria Nikoloudis, εγκαυματίας, Ταϊλάνδη και Αυστραλία
«Στις 11 Απριλίου του 2018 είχα ένα ατύχημα στο σπίτι μου, το οποίο μου προκάλεσε εγκαύματα ολικού πάχους 3ου βαθμού στα χέρια μου. Ζέσταινα σε μία κατσαρόλα λάδι για να μαγειρέψω. Είχε πολύ ζέστη και είχα ανοιχτό τον ανεμιστήρα και το παράθυρο, ενώ συγχρόνως μέχρι να ζεσταθεί το λάδι έκανα διάφορες άλλες δουλειές στην κουζίνα. Ξαφνικά αισθάνθηκα πως το δωμάτιο είχε καπνό και είδα πως το λάδι είχε πάρει φωτιά. Γνώριζα πως δεν έπρεπε να ρίξω νερό στο φλεγόμενο λάδι, επειδή αυτό θα διέσπειρε τη φωτιά, αλλά δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να τη σβήσω.
Έντρομη έτρεξα στη γειτόνισσά μου που έμενε στον κάτω όροφο αφήνοντας την πόρτα του διαμερίσματος ανοιχτή. Δεν τη βρήκα στο σπίτι της και επιστρέφοντας πίσω οι φλόγες είχαν ήδη τριπλασιαστεί. Αν δεν έκανα κάτι γρήγορα, θα έπιανε φωτιά όλο το συγκρότημα των διαμερισμάτων. Έτρεξα στο μπάνιο και πήρα το χοντρό χαλάκι του μπάνιου ώστε να έπιανα τη φλεγόμενη κατσαρόλα. Το διαμέρισμά μου ήταν μικρό και η απόσταση που είχα να διανύσω μέχρι την εξώπορτα δεν ήταν μεγάλη. Τη στιγμή όμως που περνούσα μπροστά από τον ανοιχτό ανεμιστήρα, ο αέρας γύρισε προς το μέρος μου και οι φλόγες μεταφέρθηκαν στα στήθος και το πρόσωπό μου, με αποτέλεσμα η κατσαρόλα να γείρει. Γλίστρησα στη μικρή ποσότητα λαδιού που είχε χυθεί στο πάτωμα και έπεσα. Όταν γλίστρησα, η μεγάλη κατσαρόλα με το λάδι χύθηκε στα χέρια μου και λίγο στα πόδια μου. Η φωτιά εξαπλώθηκε στο δωμάτιο και το μόνο που μπορούσα να δω εκείνη τη στιγμή ήταν οι φλόγες. Ήμουν σίγουρη πως το διαμέρισμά μου θα καιγόταν και πως θα πέθαινα.
Είμαι δασκάλα Νηπιαγωγείου και από το 2014 είχα ενεργή δράση σε δυο Οργανισμούς που φροντίζουν ορφανά παιδιά και παιδιά ευάλωτων οικογενειών (Care Corner Foundation & Rustic Pathways Foundation). Σκέφτηκα πως δεν ήθελα να πεθάνω μ΄ αυτό τον τρόπο, είχα πολλά να προσφέρω ακόμα στα παιδιά, τα οποία ήταν τόσο δεμένα μαζί μου. Ακόμα δεν είχε φανεί βοήθεια από πουθενά και ο μόνος τρόπος να μη πεθάνω ήταν να βοηθήσω τον εαυτό μου. Σηκώθηκα για να τρέξω να σωθώ, πήγα στο μπάνιο και άνοιξα το κρύο νερό του ντους. Ο πόνος στο καμένο μου σώμα από το νερό ήταν αφόρητος, ούρλιαζα για βοήθεια ενώ έβλεπα το δέρμα στα χέρια μου να λιώνει. Στο μεταξύ επέστρεψε η γειτόνισσά μου και κάλεσε ασθενοφόρο. Έφτασαν 50 λεπτά αργότερα, με τύλιξαν με υγρούς επιδέσμους και με μετέφεραν στο Νοσοκομείο. Το ασθενοφόρο δεν είχε κλιματισμό, η θερμοκρασία μέσα στο αυτοκίνητο ήταν 40 βαθμοί και οι επίδεσμοι στέγνωναν αμέσως, ενώ έπρεπε να κρατάω τα χέρια μου ψηλά για να μη πρηστούν. Επίσης, το ασθενοφόρο δεν είχε ζώνες συγκράτησης και με την κίνηση γλιστρούσε, οπότε οι νοσηλευτές με έπιαναν από τα χέρια για να με επαναφέρουν ενώ ούρλιαζα από τους πόνους. Φτάνοντας στο νοσοκομείο, έκοψαν το φόρεμά μου και μου έβαλαν μεγάλα μαξιλάρια κάτω από τα χέρια μου για το πρήξιμο. Έμεινα στο νοσοκομείο ένα μήνα στη διάρκεια του οποίου παραλίγο να πεθάνω αρκετές φορές – υπήρχαν πολλές σοβαρές επιπλοκές. Έκανα 14 χειρουργικούς καθαρισμούς και αποξέσεις στα εγκαύματά μου. Ήταν η μόνες επεμβάσεις που μπορούσαν να γίνουν εκεί, στο νοσοκομείο της Ταϊλάνδης δεν πραγματοποιούσαν επεμβάσεις μοσχευμάτων. Οι γονείς μου και η αδελφή μου που είχαν έρθει από την Αυστραλία, καταλαβαίνοντας τη σοβαρότητα της κατάστασής μου ξεκίνησαν σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Αυστραλίας τη διαδικασία μεταφοράς μου στο Royal Adelaide Hospital (RAH) και οι φίλοι μου δημιούργησαν μια καμπάνια GoFundMe όπου μαζεύτηκαν 68.000 $ για το σκοπό αυτό.
Την 1 Μαΐου 2018 με συνόδευσε πίσω στην Αυστραλία ένας Αυστραλός νοσηλευτής και μας παρέλαβε από το αεροδρόμιο το ασθενοφόρο του https://www.rah.sa.gov.au/. Στις 2 Μαΐου χειρουργήθηκα από τον Dr John Greenwood μου έβαλε μοσχεύματα στα χέρια και τις παλάμες μου, παίρνοντας δέρμα από τον δεξί μηρό μου και συγκρατώντας το με 400 συνδετήρες.
Οριακά δε χρειάστηκα 3η μετάγγιση αίματος και συνειδητοποίησα πόσο σημαντική προσφορά είναι η αιμοδοσία για αν σωθεί μια ζωή. Από τη νοσηλεία μου στο νοσοκομείο θυμάμαι μόνο το 20% όσων των όσων συνέβησαν λόγω του ισχυρού κοκτέιλ φαρμάκων που έπαιρνα για τον πόνο. Από το νοσοκομείο βγήκα μετά από δύο εβδομάδες και οι χειρουργοί και οι νοσοκόμες είχαν μείνει πραγματικά έκπληκτοι από τη γρήγορη αποκατάστασή μου. Οι χειρουργοί μου είχαν πει ότι υπήρχε μια γυναίκα που είχε υποστεί πολύ λιγότερα εγκαύματα από εμένα, η οποία είχε μείνει στη μονάδα εγκαυμάτων για 9 μήνες. Πίστευαν ότι το 80% της ανάρρωσής μου εξαρτιόταν από το μυαλό μου. Ζώντας στο Chiang Mai – την πόλη των ναών – είχα μάθει πολλά για το πώς να ελέγχω το μυαλό μέσω του βουδιστικού διαλογισμού. Αυτή η διανοητική εκπαίδευση με βοήθησε επίσης σημαντικά κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής μου. Θα έκανα τα πάντα για να ξαναέπαιρνα τη ζωή μου πίσω.
Αφού πήρα εξιτήριο από τη μονάδα εγκαυμάτων στην Αδελαΐδα, συνέχισα την αποκατάσταση στο σπίτι μου στην Αυστραλία μέχρι τον Αύγουστο. Η οικογένειά μου έπρεπε να με βοηθά καθημερινά. Μου έπαιρνε 3 ώρες να σηκωθώ το πρωί και όλη την ημέρα έπρεπε να κάνω εξαντλητικές διατάσεις, μασάζ, δεν έπρεπε να βγαίνω στον ήλιο, ενώ δεν περιγράφεται ο απίστευτος πόνος που ένιωθα στο τράβηγμα του δέρματός μου σε κάθε μου κίνηση. Τα πρωινά, ερχόταν να προστεθεί ένας extra πόνος στον ήδη υπάρχον, αυτός των νεύρων, που ήταν σα να περνούσαν εκατομμύρια καρφίτσες από τα χέρια μου. Έπρεπε να προπονηθώ σκληρά για να προσπαθήσω να ενώσω τα δάχτυλά μου, καθώς δεν μπορούσα να κάνω ούτε αυτό πια.
Ο οργανισμός μου είχε επίσης εθιστεί στη μεθαδόνη και τα βαριά φάρμακα που μου είχαν δώσει στο νοσοκομείο του Chiang Mai, οπότε η αποκατάστασή μου περιλάμβανε και στερητικά. Χρειαζόταν να παίρνω παυσίπονα καθώς και υψηλές δόσεις L***** για μερικούς μήνες. Με βοηθούσε στην υπερευαισθησία του δέρματός μου, τη φαγούρα καθώς και στον νευρικό πόνο από τον οποίο υπέφερα. Πριν το ατύχημα, προπονούμουν στην Ταϊλανδική πυγμαχία και συνήθιζα να τρέχω κάθε μέρα στους 36 βαθμούς ζέστης. Αυτό με βοήθησε επίσης στις πολλές χειρουργικές επεμβάσεις και την αποκατάσταση μου. Όταν επέστρεψα στο Chiang Mai , αποφάσισα να σταματήσω τη φαρμακευτική αγωγή, καθώς δεν ήθελα το σώμα μου να εξαρτάται από αυτές τις ουσίες. Ήταν δύσκολο και επώδυνο, αλλά το σώμα μου έμαθε να τα βγάζει πέρα χωρίς αυτά.
Ένα αισιόδοξο μήνυμα που θέλω να μοιραστώ είναι πως κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής μου, όταν επέστρεψα στο Chiang Mai, εξακολουθούσα να χρειάζεται να τεντώνω το δέρμα μου, να γυμνάζω και να δυναμώνω τα χέρια μου, να κάνω μασάζ, να φοράω τα πιεστικά ενδύματά μου και να μένω μακριά από τον ήλιο.
Δεν ήταν εύκολο στη ζέστη της Ταϊλάνδης. Είχα βγει ραντεβού με έναν Ταϊλανδό κύριο (καθηγητή πανεπιστημίου και πρώην πρωταθλητή Muay Thai της Βόρειας Ταϊλάνδης) δύο εβδομάδες μετά την επιστροφή μου. Ειδικεύεται επίσης στη θεραπεία αθλητικών τραυματισμών. Αρχίσαμε να βγαίνουμε και με βοηθούσε με τις διατάσεις και το μασάζ με την κρέμα στις ουλές μου, κρατώντας μια ομπρέλα πάνω από το κεφάλι μου όταν πηγαίναμε κάπου κλπ. Τώρα είμαστε ευτυχισμένοι παντρεμένοι εδώ και 2,5 χρόνια. Πριν από το πρώτο μας ραντεβού, ανησυχούσα τόσο πολύ ότι δεν θα του άρεσαν τα πιεστικά ρούχα μου ή ότι θα τον απωθούσαν οι ουλές μου, αλλά ποτέ δεν είχε πρόβλημα με το σώμα μου και πάντα με βοηθούσε στην αποκατάσταση.
Υποτίθεται ότι θα φορούσα τα πιεστικά ενδύματά μου για δύο χρόνια, αλλά οι ουλές μου ωρίμασαν τόσο γρήγορα, που μετά την επιστροφή μου στη μονάδα εγκαυμάτων στην Αδελαΐδα, ένα χρόνο αργότερα, οι θεραπευτές μου είπαν ότι δεν ήταν πλέον απαραίτητα. Ήταν πραγματικά ένα θαύμα αυτό δεν ισχύει αυτό για τους περισσότερους εγκαυματίες. Είχα περάσει πολλά στη ζωή μου πριν από το ατύχημα και αυτό με εκπαίδευσε να παλεύω σκληρά για τα πάντα.
Δεν έχω άλλες επιπλοκές – δεν μπορώ να κάνω κατακόρυφο πια επειδή το δέρμα μου είναι πολύ σφιχτό σε όλη την παλάμη και τον αντίχειρά μου, αλλά αυτό δε με ενοχλεί! Εξακολουθώ να έχω την ουλή στο πόδι μου από τη δότρια περιοχή και τα χέρια μου και οι παλάμες μου είναι σημαδεμένα, αλλά είμαι περήφανη γι’ αυτά. Προσέχω όταν βγαίνω στον ήλιο, φοράω πάντα αντηλιακό και γάντια. Είμαι πραγματικά τόσο ευλογημένη και ευγνώμων για τη ζωή μου. Η μόνη φορά που ένιωσα συναισθηματική φόρτιση ήταν όταν έκανα την εκπαίδευση πρώτων βοηθειών στο σχολείο που διδάσκω και έπαιξε ένα βίντεο με έναν άνδρα που έπαθε ηλεκτροπληξία και έπιασε φωτιά. Έτρεξα έξω από την αίθουσα κλαίγοντας. Ήταν λογικό, καθώς ήταν μόλις λίγους μήνες μετά το ατύχημά μου.
Τον Αύγουστο του 2018 είχε προγραμματιστεί στην τηλεόραση στην Αδελαΐδα μια συνέντευξη με τον γιατρό μου για την περίπτωσή μου, η οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκε γιατί ο Dr John Greenwood, όταν πληροφορήθηκε για τους δεκάδες εγκαυματίες που νοσηλεύονταν από τη φωτιά στο Μάτι, ταξίδεψε στην Ελλάδα για να βοηθήσει εάν μπορούσε.
Στις χώρες του τρίτου κόσμου είναι μεγάλο πρόβλημα που οι εγκαυματίες δεν έχουν την υποστήριξη που χρειάζονται κατά τη νοσηλεία και την αποκατάστασή τους. Αισθάνομαι τυχερή που μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο της Αδελαΐδας και χειρουργήθηκα από τον Dr John Greenwood.
