Τραυματισμός στο σπίτι από αποφρακτικό νεροχύτη
Θειικό οξύ = Βιτριόλι
Ονομάζομαι Πλατάνου Στέλλα και μου αρέσει πολύ το τρέξιμο. Τον Μάιο του 2022 ξεκίνησε ο δικός μου γολγοθάς, ένας άλλος Μαραθώνιος. Όχι σαν τους Μαραθωνίους που μου άρεσαν να τρέχω, διαφορετικός.
Θέλοντας να ξεβουλώσω το νεροχύτη της κουζίνας μου προμηθεύτηκα ένα υγρό από το σουπερμάρκετ της περιοχής μου. Ακολουθώντας ακριβώς τις οδηγίες, στάθηκα μπροστά στο νεροχύτη με ανοιχτά από κάτω τα ντουλάπια, ρίχνοντας αργά και προσεκτικά το υγρό αυτό στο σιφόν του νεροχύτη. Μέσα σε δευτερόλεπτα ακούστηκε μια απίστευτη έκρηξη. Η πλαστική αποχέτευση κάτω από το νεροχύτη έσκασε με αποτέλεσμα να πεταχτεί το υγρό επάνω στα πόδια μου. Το υγρό που προμηθεύτηκα από το σουπερμάρκετ σαν ‘υγρό για ξεβούλωμα’ και χρησιμοποίησα, αποδείχτηκε πως ήταν σχεδόν καθαρό βιτριόλι. Χωρίς να με ενημερώσει κανένας, χωρίς να το γνωρίζω, βρέθηκε στα χέρια μου μια βόμβα. Το μπουκάλι έγραφε 98% θειικό οξύ. Αν δεν μπορούσα να το προμηθευτώ τόσο εύκολα και αν έγραφε πως είναι βιτριόλι δεν θα το είχα αγγίξει.
Καθώς λοιπόν έριχνα αργά το υγρό αυτό στο σιφόν του νεροχύτη, αυτό ήρθε σε επαφή με τις σταγόνες νερού που βρίσκονταν στην αποχέτευση, η θερμοκρασία του έφτασε τους χίλιους βαθμούς, έγινε έκρηξη από την πίεση και τη θερμοκρασία και πετάχτηκε πάνω μου. Θυμάμαι το βράδυ εκείνο σαν εφιάλτη. Ένιωσα τα πόδια μου να καίγονται, από τον πόνο να θολώνει το μυαλό μου, ενώ προσπαθούσα να αντιδράσω καθώς σιγά-σιγά ένιωθα να χάνω τις αισθήσεις μου. Άκουσα το σύζυγό μου να φωνάζει και με βοήθησε να πάω γρήγορα στο μπάνιο. Εκεί δε θυμάμαι αν έβγαλα το παντελόνι ή αν έφυγε με το νερό καθώς είχε λιώσει επάνω μου και έφευγαν κομμάτια. Επειδή η διακομιδή μου στο νοσοκομείο ήταν αδύνατη καθώς μένω σε νησί, βίωσα όλο εκείνο το βράδυ με τη βοήθεια του αγροτικού γιατρού.
Νοσηλεύτηκα τελικά στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ και κατόπιν στο Παπανικολάου με σοβαρά εγκαύματα στο μπροστινό τμήμα και των δύο ποδιών. Επιστρέφοντας στο σπίτι είχα να αντιμετωπίσω τον πόνο,τους εφιάλτες,το μετατραυματικό στρες, και να συμφιλιωθώ με την καινούργια μου ανυπόφορη καθημερινότητα και την καινούρια μου εικόνα. Σιλικόνες, πιεστικά ενδύματα, αλλαγές, φάρμακα, συχνές επισκέψεις στους γιατρούς, αϋπνίες, φοβίες, κλάματα και μια Στέλλα κλεισμένη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Κατηγορούσα τον εαυτό μου και ζητούσα συγγνώμη απο την οικογένειά μου, πίστευα πως φταίω εγώ αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί φταίω.
Μόνο όταν με ενημέρωσαν για το τι ακριβώς είχε γίνει, πως δεν είχα φταίξει εγώ, και πως κάποιοι άλλοι ήταν υπεύθυνοι γι’ αυτό που μου συνέβη, μόνο τότε μπόρεσα και αποδέχτηκα το γεγονός. Ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα αγκαλιάζοντας τα πόδια μου. Συνήθως έκλαιγα μέσα στα μαξιλάρια. Ήταν η πρώτη φορά που είπα “γιατί μου το κάνατε αυτό;”
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τα μέσα εκείνα που χρειάζονται για την υποστήριξη των εγκαυματιών και των οικογενειών τους. Πρώτα όμως θα έλεγα πως δεν υπάρχει η πρόληψη.
Οι γιατροί των νοσοκομείων και οι νοσηλευτές προσπαθούν και κάνουν το αδύνατο δυνατό κάτω από δύσκολες συνθήκες και οι δικοί μου γιατροί ήταν οι καλύτεροι του κόσμου. Δεν υπάρχουν όμως οι εξειδικευμένες κλίνες, εξειδικευμένοι φυσικοθεραπευτές, η πρόσβαση σε θεραπείες που είναι σημαντικές, η σωστή ενημέρωση, η ψυχολογική και η οικονομική βοήθεια. Το κόστος των θεραπειών και των υλικών που χρειάζονται για την αποκατάσταση των εγκαυματιών είναι δυσβάσταχτο.
Με την παρέμβαση της Salvia ψηφίστηκε το Εθνικό Μητρώο Εγκαυματιών όπου τα υλικά αποκατάστασης θα τα καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ. Δυσβάσταχτος είναι και ο ψυχολογικός πόνος. Για αρκετούς μήνες αισθανόμουν πως το υγρό δεν έκαψε μόνο τα πόδια μου έκαψε και την ψυχή μου. Πάλευα να γίνω αυτή που ήμουν. Μέχρι που κατάλαβα πως δεν πρόκειται να ξαναγίνω ποτέ όπως ήμουν πριν!…
Κι εκεί αποφάσισα πως μπορώ να γίνω καλύτερη, πολύ καλύτερη, μιλώντας για τη δική μου περιπέτεια, ώστε να προφυλάξω άλλους ανθρώπους. Όλες οι σκέψεις, οι εικόνες, οι μυρωδιές, τα καμμένα ρούχα, η απόγνωση, ο πόνος, θα είναι για πάντα στην μνήμη μου και στην ψυχή μου. Τώρα πια όμως έχουν βρει τη θέση τους στο μυαλό μου, σε ένα όμορφο κουτί που το χρησιμοποιώ σαν ένα έναυσμα. Ένα έναυσμα να γίνω καλύτερη, να βοηθήσω και εγώ όσο μπορώ ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια θέση με την δική μου.
Η Salvia για μένα ήταν μια σανίδα σωτηρίας, ένα σωσίβιο τη στιγμή που πνιγόμουν και πολλά περισσότερα που οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν. Θα είμαι πάντα ευγνώμων για την βοήθεια που μου έδωσαν και μου δίνουν. Και με βοηθούν με όποιο τρόπο μπορεί να βοηθήσει ένας άνθρωπος έναν άλλον άνθρωπο. Έχω δρόμο ακόμα αλλά ξέρω πως σε αυτό το μαραθώνιο έχω τους καλύτερους υποστηρικτές κι εγώ πλέον τρέχω πιο γρήγορα, με μια ελαφρύτερη ψυχή, όχι γιατί κάηκε τελικά, αλλά γιατί φωτίστηκε!
