Άρτεμις Καψύλη, εγκαυματίας, Χίος, Ελλάδα

Ονομάζομαι Καψύλη Άρτεμις και είμαι εγκαυματίας από την πυρκαγιά στη Σιδηρούντα της Χίου τον Αύγουστο του 2016. Μεταφέρθηκα με αεροδιακομιδή και  νοσηλεύτηκα 106 ημέρες στο ΚΑΤ. Η κατάστασή μου ήταν ιδιαιτέρως κρίσιμη και έχω υποβληθεί έως τώρα σε 10 βαριά χειρουργεία και αναρίθμητες επεμβάσεις και θεραπείες έως τώρα συνεχίζοντας την αποκατάστασή μου.

Φεύγοντας από το νοσοκομείο αρχίζει ο πραγματικός γολγοθάς του ασθενή. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι όταν βγει ο εγκαυματίας από το νοσοκομείο τέλειωσε το πρόβλημά του και έγινε καλά αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι αφού οι εγκαυματίες και οι οικογένειές τους καλούνται να αντιμετωπίσουν νέες δύσκολες συνθήκες μόνοι τους χωρίς στήριξη και βοήθεια. Ένιωθα σαν το ναυαγό που κολυμπάει στον ωκεανό χωρίς σωσίβιο. Χωρίς καθοδήγηση, συμπαράσταση και βοήθεια από το κράτος.

Δυστυχώς στη χώρα μας στα νοσοκομεία μας δεν υπάρχουν οργανωμένες κλινικές αντιμετώπισης και θεραπείας των εγκαυματιών. Οι λίγες που υπάρχουν είναι υποστελεχομένες χωρίς ειδικευμένο προσωπικό με έλλειψη υλικών που οι γιατροί και οι νοσηλευτές δίνουν πραγματικά αγώνα αλλά δεν αρκεί για να αντιμετωπισθεί η νοσηλεία των εγκαυματιών.

Δεν υπάρχουν κέντρα αποκατάστασης για κάθε περίπτωση ξεχωριστά ανάλογα με τη βαρύτητά της στο σύνολό της. Ο ασθενής έχει ανάγκη βοήθειας από ειδικευμένους νοσηλευτές φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, ειδική μάλαξη που θα βοηθήσει το δέρμα και τους ιστούς, καθοδήγηση ως προς την επιλογή θεραπευτικών προϊόντων, μασκών, ελαστικών ενδυμάτων και γενικότερα ότι χρειάζεται σε όλες τις φάσεις της εξέλιξης της υγείας του.

Τα εγκαύματα δεν είναι μόνο σημάδια στο δέρμα αλλά θεωρούνται το σοβαρότερο τραύμα στον ανθρώπινο οργανισμό και πλήττονται όργανα του σώματος. Οι τραυματισμοί δημιουργούν προβλήματα κινητικά, λειτουργικά, ψυχολογικά,  αισθητικά,  κοινωνικής απομόνωσης και αναπηρίες για όλη τη ζωή όταν είναι βαριά.

Οι εγκαυματίες και οι οικογένειές τους δοκιμάζονται πολύ χωρίς στήριξη και βοήθεια από το κράτος. Κατά τη μακροχρόνια παραμονή μου στο νοσοκομείο και για ένα χρόνο μετά χρειαζόμουν τη βοήθεια συγγενικών μου προσώπων που στήριζαν εμένα και την οικογένειά μου έως να σταθώ στα πόδια μου και να μπορέσει να λειτουργήσει η οικογένεια. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι τί θα γινόμασταν όλοι εμείς οι εγκαυματίες και οι οικογένειές μας αφού από το κράτος δεν υπάρχει καμία μέριμνα;  Πώς θα τα καταφέρναμε; Φεύγεις από το νοσοκομείο και για το κράτος δεν υπάρχεις.

Η επιβάρυνση των εγκαυματιών και των οικογενειών τους είναι πολύ μεγάλη και σε όλα τα επίπεδα. Λειτουργικά, οικονομικά, ψυχολογικά.

Είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν κλινικές εγκαυμάτων όχι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και στην περιφέρεια ώστε να αντιμετωπίζονται άμεσα οι τραυματισμοί γιατί οι πρώτες ώρες είναι κρίσιμες για την έγκαιρη και καλή έκβαση της θεραπείας. Στη δική μου περίπτωση με τη μεταφορά μου από τη Χίο στην Αθήνα χάθηκαν 10 πολύτιμες ώρες, όπως μου είπε ο γιατρός μου και επιβάρυναν την ήδη σοβαρή κατάστασή μου.

Μέχρι το 2018 η κατάσταση ήταν τραγική. Μετά την πυρκαγιά στο Μάτι φαίνεται κάτι να αλλάζει. Με πρωτοβουλίες και ενέργειες του Αλέξη Ανδρονόπουλου και της Μαρίνας Καρύδα δημιουργήθηκε το Μητρώο Εγκαυματιών όπου καλύπτονται τα θεραπευτικά σκευάσματα, οι μάσκες, τα ελαστικά ενδύματα που έχουν ανάγκη οι εγκαυματίες και είναι ιδιαιτέρως δαπανηρά. Τουλάχιστον έγιναν αντιληπτές από το Κράτος οι σοβαρές ελλείψεις και η δυσκολία στην αντιμετώπισή τους.

Η Μαρίνα Καρύδα και ο Αλέξης Ανδρονόπουλος οραματίστηκαν και σήμερα υλοποιήθηκε η δημιουργία της Οργάνωσης “Salvia” που στόχο έχει την πρόληψη, τη στήριξη και τη βοήθεια των εγκαυματιών και των οικογενειών τους. Είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός που προσδοκά και έρχεται να καλύψει τα κενά του Κράτους όπου μπορεί.

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο . Το κράτος από τη μεριά του πρέπει να δράσει άμεσα για την πρόληψη και τη στήριξη των εγκαυματιών, γιατί διακυβεύονται ζωές και η κοινωνία το έχει ανάγκη.